Bhí sé ina raic sna meáin Ghaeilge le gairid nuair a léirigh Tuarascáil Faireacháin 2020/21 de chuid an Choimisinéara Teanga nach bhfuil go leor de na Comhairlí Contae ag cloí lena ndualgas i leith na Gaeilge, de réir mar a leagtar amach iad in Acht na dTeangacha Oifigiúla 2003.

Is iomaí tráchtaire glórmhar a dúirt gur scannal é seo agus gur feall é ar Ghaeilgeoirí na tíre. Níl aon dabht faoi ach gur olc an rud é ceart go leor.

Mar is gnáth, áfach, bhí an dearcadh is tábhachtaí i leith pholasaí agus dhán na Gaeilge ar lár go hiomlán sna comhráite seo – dearcadh a thugann aitheantas do na struchtúir caipitlíocha a imríonn tionchar ollmhór ar ár saol uilig.

Ní fiú caint ar fheall na gComhairlí Contae gan a lua gur scriosadh iad le deich mbliana anuas le polasaithe nualiobrálacha an stáit.

Mar a mhíníonn Shannon (2016: 9), “local government level was the hardest hit by employment cutbacks” (22%). Mar bharr air sin, “small rural county councils endured the most austerity” (Turley et al. 2018: 1) – mar atá formhór na gComhairlí a fuair an grád ba mheasa ón gCoimisinéir Teanga, agus mar atá formhór na gComhairlí ina bhfuil ceantair Ghaeltachta.

Go deimhin, tuairiscíodh san Irish Times i mí Dheireadh Fómhair go raibh ganntanas chomh mór sin ar Chomhairlí áirithe nach mbeadh aon rogha orthu ach “to start cutting all services including housing maintenance, roads, lighting and parks services, community grants, festivals and arts supports”.

Ní ábhar iontais é nach mbeadh Comhairlí atá ar an ngannchuid ó thaobh airgid agus cumhachta de ag díriú ar aistriúchán a dhéanamh ar fhoirmeacha nach n-úsáidtear.

Is locht ollmhór ar chóras polaitiúil an Daorstáit go bhfuil sé chomh lárnaithe is atá.

B’institúidí laga iad na Comhairlí Contae fiú sular gearradh a gcuid buiséad go trom.

I bhformhór na dtíortha eile san Eoraip, tá i bhfad níos mó cumhachta polaitiúla ag an leibhéal áitiúil.

Is fiú a lua, freisin, gur laige ná na Comhairlí Contae is laige é Údarás na Gaeltachta – ní nach ionadh é, mar sin, gur minic nach mbíonn mórán rath ar a saothar-san. Fáth eile é seo go bhfuil Misneach go láidir i bhfábhar dílárú maoine agus cumhachta.

Ní féidir drochstaid ár dteanga a thuiscint gan tuiscint a bheith agat ar ollthionchar an chaipitleachais ar chuile chuid den saol. Má tá Misneach agat, bí linn agus athraímis dioscúrsa dípholaitithe na Gaeilge – cuid lárnach den troid ar son chearta na cosmhuintire uilig!

Tagairtí:

Boyle, R. (2015). Public sector trends 2015 [State of the public service series, research paper no. 17]. Baile Átha Cliath, An Foras Riaracháin.

Irish Times (2020). Local authorities say they will have to cut services over collapse in revenues. https://www.irishtimes.com/news/politics/local-authorities-say-they-will-have-to-cut-services-over-collapse-in-revenues-1.4378106

Ó Ceallaigh, B. (2020) Má tá a gcearta uathu is é dualgas lucht na Gaeilge a bheith ina sóisialaigh https://tuairisc.ie/ma-ta-a-gcearta-uathu-is-e-dualgas-lucht-na-gaeilge-a-bheith-ina-soisialaigh/

Shannon, L. (2016). Local and regional bodies in Ireland 2012–2016 [Local government research series, no. 12]. Baile Átha Cliath, An Foras Riaracháin.

Turley, G., et al. (2018). “Austerity and Irish Local Government Expenditure since the Great Recession”, Administration, 66(4).

(English/Sacs-Bhéarla below/thíos)

Maíonn Ollscoil na hÉireann, Gaillimh, mórtas an tsaoil as gurb í an ollscoil is Gaelaí ar dhroim an domhain ar fad. Ní fíor sin ná baol air, go deimhin. Cé gur thograíodar fógraí oifigiúla dátheangacha a chur amach le déanaí, is in aimhréir atá a cleachtadh teangeolaíoch, ní airímid scaipthe gan téagar. 

Tá an cinneadh is déanaí, an riachtanas Gaeilge d’fhoireann na hOllscoile a chealú, á bréagnú agus a chruthú gur béalghrá ar fad iad na comharthaí dátheangacha, an Scéim Teanga agus na polasaithe Gaeilge oifigiúla ar fad, gur briathra gan bhrí iad nach sásaíonn, ná ní shásóidh, muid. 

Is masla agus buille boise é seo in aghaidh bhaill Fhoireann na hOllscoile a chaith dúthracht mhór leis an nGaeilge a fhoghlaim agus a d’fhreastal ar ranganna Gaeilge, agus iad á dhéanamh sin taobh amuigh dá gcuid uaireanta oibre agus ag íoc astu as a bpócaí féin, níos minice ná a mhalairt. 

Ar an taobh eile den scéal, ach an-chosúil go deo, níl an chuma ar Chomhaltas na Mac Léinn go bhfuil an tsalacharaíl de pholasaí Gaeilge féin acu; is uathu a fhaightear r-phoist Bhéarla amháin agus iad ag fógrú imeachtaí agus gníomhaíochtaí. Is dócha go gceapann siad go bhfuil siad ionchuimsitheach trí neamart a dhéanamh sa nGaeilge ina leithéid d’fhógraíocht? 

A cheartmhalairt an fhírinne, óir is neamart ar chuid mhór de phobal na mac léinn atá ann agus déantar an deis a cheilt ar na mic léinn gan Ghaeilge chun an bhundúil seo de shaol na hOllscoile a fheiceáil agus a bheith páirteach inti. 

Tá fianaise dhamanta ann gur comhlacht frith-Ghaeilge tríd is tríd é Comhaltas na Mac Léinn, dream atá dúghafa leis an airgead, le brabús agus le cumhacht. Dhúnadar Caife na Gaeilge in Áras na Gaeilge de bhithinn a gcuid aineolais féin ar an airgeadas agus ar an gcultúr fré chéile agus ba ar an mbainistíocht agus ar an gcosmhuintir ag an gcuntar a cuireadh an milleán. 

Ní ach tar éis agóidí a d’eagraigh an Cumann Gaelach, tar éis mhíshástacht ghlórmhar bhaill fhoireann agus mhic léinn na hOllscoile, agus tar éis feachtais litreacha ag na mic léinn, cuid acu ag diúltú an tobhach mac léin bliantúil a íoc, agus tar éis idirghabháil údaráis na hOllscoile faoi dheireadh is faoi dheoidh, a thuig an Comhaltas an dearg dhánacht dhall a rinneadar, cheapfá, agus deonaíodh an t-aon spás lán-Ghaeilge ar an gcampas a athoscailt, an t-aon spás fíor-lán-Ghaeilge i gCathair na Gaillimhe ar fad, is dócha. 

Is printísigh de pholaiteoirí iad ceannairí an Chomhaltais, líon mór díobh ina gcinneadóirí stáit amach anseo, agus is ag buanú na diceatóime claonpháirtíní mífheidhmiúla a bheas céatadán nach beag díobh, déscaradh bréige atá ag cur pairilise ar dhaonlathas na hÉireann ó thús báire. 

Maidir le teanga na Gaeilge taobh istigh den Ollscoil fré chéile, déanann OÉ Gaillimh aithris agus athléamh náireach ar pholasaithe Phoblacht na hÉireann ó bhunú an Stáit i leith. 

Éist leis seo, a Chiaráin Ó Dochartaigh, a Úachtarán Údarás na hOllscoile, agus tusa, a Mháire Geoghegan-Quinn, a Chathaoirleach, ní stadfaidh muide, Misneach in éineacht le pobal Gaeilge Ollscoil na hÉireann, Gaillimh, go dtí go stadfaidh an Ollscoil as ár bpobal a mhilleadh, go dtí go stadfar as muide a mhaslú lá i ndiaidh lae, bliain i ndiaidh bliana, go dtí go ndearbhóidh sibhse go mbí áit bhuan sheasmhach do theanga na Gaeilge sna curaclaim agus sa bhfoireann agus sna seirbhísí ar fad atá ar chúram na hOllscoile. 

Caithfear seo a chumhdú agus a shonrú i sainliosta oibleagáidí agus dualgas i gCairt a chuirfeas an Ollscoil faoi bhuancheangal maidir leis an nGaeilge agus a pobal. Táimid faoi réir tabhairt faoi ghníomh radacach leis an sprioc seo a bhaint amach. Éistigí linn!

—–

The Irish language in NUIG – Language Requirements for University Staff rescinded

NUIG pride themselves on being the most Gaelic university in the universe! Although they recently graciously started sending out official announcements bilingually, their linguistic practise is inconsistent, not to say scatter-brained and vacuous. 

Their latest decision to drop the Irish language requirement for staff belies the fact that all the bilingual signage, the Scéim Teanga and all of the official Irish-language policy is mere lip-service, which does not and will not satisfy us. 

It is an insult and a slap in the face to the University’s staff who have been diligently learning Gaeilge and attending courses, more often than not outside their working hours and at their own expense. 

On the other hand, albeit very similarly, Comhaltas na Mac Léinn, OÉ Gaillimh NUI Galway Students’ Union do not seem to have a linguistic policy at all; they regularly send out English-only e-mails when they advertise events and activities. 

Perhaps they think they are being inclusive by disregarding the Irish language in such announcements? The very opposite is true as they disregard a substantial part of the student community and deprive non-Irish-speaking students of the opportunity to see and interact with the Irish-language element of the University. 

Comhaltas na Mac Léinn have previously proved themselves to be, by and large, an anti-Irish-language body, who are obsessed with money, profit and power. They shut down Caife na Gaeilge in Áras na Gaeilge due to their own financial and cultural illiteracy, blaming management and the little people at the counter. 

Only after protests organised by An Cumann Gaelach, staff and students’ vociferous opposition, and a letter campaign from individual students, some of whom refused to pay the annual student levy, and after a tardy intervention of the University’s authorities, did they appear to realise their temerity and deigned to reopen the single Irish-language community space on the campus, if not in the whole City of Galway.

The leaders of the Comhaltas are politicians in training, a substantial number of them future decision-makers and a significant percentage of them will become perpetuators of the dysfunctional partisan dichotomy that has paralysed Irish democracy since its inception. 

As regards the Irish language in the University as a whole, NUIG mimics, or rather apes, the policies of the Irish Republic since day one. 

Listen to this, Mr President of Údarás na hOllscoile, Ciarán Ó Dochartaigh, and you too, Ms Cathaoirleach Máire Geoghegan-Quinn, we, Misneach in union with the Irish-speaking community of Ollscoil na hÉireann, Gaillimh, shall not stop until the University stops ruining our Gaeilge community, until it stops insulting us day after day, year after year, until you vouch that there be a secure and permanent position for the Irish language, as regards all the curricula, the staff and the services that the University is responsible for. 

This must be enshrined and stipulated in a list of specific and permanent obligations and duties in a binding Charter of the University. We are ready to take radical action to achieve this objective. Éistigí linn!

Tá Theophilus Ndlovu, nó “Touché” mar b’fhearr aithne air le hordú díbeartha a fháil a cuirfidh an ruaig air Éire a fhágáil.

Tá cónaí air i gCathair na Gaillimhe le trí bhliain go leith anuas in ionad solathar díreach. Ón am ar tháinig sé anseo, tá curtha go mór aige le ceol, cultúr agus saol na cathrach.

Tá baint lárnach aige le Atmos Collective, dream atá le ceardlanna a reachtáil sa chathair mar chuid de Gaillimh 2020. Ní féidir le Theo a bheith bainteach leis, dár ndóigh, muna féidir leis fanacht anseo.

Iarrfaimid ar ár leantóirí agus ar dhuine ar bith eile an achainí thíos a shíniú le cabhrú le Theo fanacht sa tír.

Freisin, beidh imeacht ar siúl ar an Déardaoin 23 Eanáir sa Róisín Dubh le hairgead a bhailiú le cabhrú leis ó thaobh costais dlí de agus tá tuilleadh eolais faoi sin ar an leathanach Melting Pot Luck agus Open Mic Night at the Róisín Dubh.

Anuas air sin, is féidir leat do thacaíocht a léiriú leis an Taoiseach agus an Aire Charle Flanagan trí ríomhphost a sheoladh chucu ag charles.flanagan@oir.ie agus leo.varadkar@oir.ie.

Tá achainí gur féidir síniú anseo chomh maith.

Ba mhór an cabhair é sin ar fad!

Seo baile Theo. Cén fáth go gcaithfidh sé fágáil agus é i ndiaidh cur go mór leis an saol i nGaillimh ó bhog sé anseo?

Agus muid ar thob cultúr chathair na Gaillimhe a cheiliúradh, nach mbeifeá ag súil go mbeadh an Ghaeilge i gcroílár na féile seo?

Agus muid ar tí oidhreacht na Gealchathrach, an chondae agus na tíre trí chéile a chomóradh, nach mbeifeá ag súil go mbeadh urraim ar leith le tabhairt do phobal na Gaeilge agus don éacht marthana a chuir an pobal seo de ó thús na staire go dtí an lá atá inniu ann?

Agus nach gceapfá go ndéanfadh Ollscoil na hÉireann, Gaillimh, thar aon chomhlacht poiblí eile, ceart a sheasamh don phobal seo?

Más amhlaidh a cheapfá, caithfidh gur mór an díomá atá ort, fiú anois, go háirid más mac léinn le Gaeilge i nGaillimh thú. I mí Dheireadh Fómhair i mbliana, d’fhógair Comhaltas na Mac Léinn go raibh deireadh á chur acu le Caifé na Gaeilge in Áras na Gaeilge.

Ba é Caifé na Gaeilge an t-aon spás sóisialta lán-Ghaeilge dá raibh ar an gcampas agus sa gcathair ar fad, d’fhéadfá a rá.

An t-aon áit a bhféadfá a bheith ar do chompord ag ordú braon tae nó greim bia as Gaeilge, ag labhairt na teanga, ag caint le do chairde i nGaeilge. An t-aon áit a gcloisfeá an Ghaeilge san Ollscoil agus sa gcathair, mar theanga phobail nádúrtha.

An áit a bhfuair mise cuid mhaith de mo chuid Gaeilge nuair a tháinig mé go Gaillimh den chéad uair i mo bhliain ERASMUS.

Nach breá an mhaise é sin don Ollscoil a mhaíos gurb í féin an coláiste is Gaelaí in Éirinn? Cén fáth ar dúnadh an caifé, meas tú?

Cén fáth ar minicí a mbaintear na rudaí atá dlite dúinn dínn? Airgead. Airgead agus saint chun a thuilleadh airgid a dhéanamh.

Dúradh go ndearna Comhaltas na Mac Léinn caillteanas airgid ó thosaigh siad ag reáchtáil an chaifé. Dhiúltaigh an Ollscoil an caillteanas a chúiteamh leis an gComhaltas. Más ea, ní mé cén sórt bainistíochta a bhí, nó atá, ar siúl ag Comhaltas na Mac Léinn ná ag an Ollscoil?

Nár cheart an bhainistíocht a athrú, mar sin, seachas seirbhísí a bhaint den phobal a bhíos ag íoc astu ’chuile bhliain? Agus is daor an ceannach é.

Gan trácht ar na táillí ollscoile, gearrann an Ollscoil tobhach mac léinn (student levy fee) ar gach uile mhac léinn i dtús na bliana acadúla.

Tá an t-airgead sin le dul do Chomhaltas na Mac Léinn, do chumainn de chuid na mac léinn agus eile, le saol sóisialta na mac léinn a chothú.

Níor íoc mé an tobhach sin ná ní íocfad go dtí go n-osclófar ár gCaifé in athuair, go dtabharfaidh an Ollscoil dúinn an rud atá dlite dúinn.

Iarraim ar gach uile Ghaeilgeoir atá ina mhac léinn i nGaillimh déanamh amhlaidh.

Alt scríofa ag Hynek Daniel Janoušek atá ina chónaí ar an gCeathrúin Ruaidh.