Reáchtáil Misneach BÁC comóradh ar Mháirtín Ó Cadhain le déanaí i  Reilig Chnocán Iaróm, mar atá déanta ag an eagraíocht le roinnt blianta anuas. Tugtar ómós do laochra mór an phobalactánchais ar bhonn rialta, agus is mithid an rud céanna a dhéanamh le laochra mór na Gaeilge amhail Ó Cadhain.

Ní ar mhaithe le searmanas amháin a dhéantar seo, ach chun fís Uí Chadhain a thabhairt chun cuimhne agus gníomhú dá réir. Mar a luaigh Rúnaí Misneach, Kerron Ó Luain, ag an gcomóradh, tá fís na hathghabhála a nascann an Ghaeilge isteach i streachailtí eile ábharaíoch fós thar a bheith dlisteanach. Agus dár ndóigh is féidir bunús na hidé-eolaíochta sin a chur in oiriúint don lá atá inniu ann agus muid ag bogadh i dtreo na Poblachta Nua.

Bhí anailís Uí Chadhain beacht, ach go háirithe ar cheist na Gaeltachta, dár ndóigh. Léigh Pat Ó hÍomhair sliocht a scríobh Ó Cadhain faoi bhás deichniúr spailpín ó Acaill in Albain in 1937. An córas sóisialta, córas caipitleach, ba chúis leis an imirce a thiomáin na himircigh as an nGaeltacht go críocha eile le hiad féin a chothú.

Luaigh Ó Luain go bhfuil an córas céanna fós ag tachtú na Gaeltachta – “tá an caipitleachas ag marú na Gaeltachta”, manna atá ag Misneach ó bunaíodh an eagraíocht. Is léir an fhírinne sa mhéid sin le staid reatha na géarchéime tithíochta. Go bunúsach, níl an rialtas sásta a lámh a chur sa mhargadh caipitleach tithíochta sa Ghaeltacht.

Tá bob á bhualadh ag an rialtas ar lucht feachtais – rialtas a ligeann orthu go bhfuil spéis acu i réiteach na géarchéime. Eisítear ráitis faoi “féidearthachtaí a fhiosrú” faoi ról a thabhairt do Údarás na Gaeltachta i réiteach na faidhbe agus mar sin de, rud a chiallaíonn go mbeidh taighde éigin déanta a thógfaidh roinnt blianta, déanfar moltaí agus sin fágfar ar leataobh iad.

Is léir nach bhfuil i gceist ach moilleadóireacht shíoraí agus plámás. Ní gá ach breathnú ar an ngéarchéim tithíochta i gcoitinne.

Tá an rialtas ag eisiúint geallúintí folamha le os cionn deich mbliana, agus an ghéarchéim ag dul in olcas bliain i ndiaidh bliana. Mar sin ní mór a bheith cruthaíoch sa chur chuige chun an cheist a thabhairt go cnámh na huillinne.

Tá samplaí sa stair, i stair na Gaeltachta, gur féidir ceachtannaí a bhaint uathu. Mar shampla, bhain muintir Ráth Chairn bua mór amach i dtaobh na tithíochta de i lár na seachtóidí i ndiaidh dóibh seilbh a ghlacadh ar theach sa cheantar. I nDún Chaoin, in 1970/71, d’éirigh leis an bpobal a scoil a shlánú de bharr gur lean siad ar aghaidh á úsáid beag beann ar sprioc an rialtais é a dhúnadh. Beidh toradh teoranta ag an stocaireacht bhéasach sna seomraí boird i gcónaí.

Ní mór chomh maith go mbeadh éilimh measartha agus radacacha i measc na n-éileamh chun an ghéarchéim a réiteach. Léigh Clodagh Ní Mhurchú sliocht ó phaimfléid Uí Chadhain, Gluaiseacht na Gaeilge Gluaiseacht ar Strae, nuair a d’éiligh sé Lonnaíochtaí Lán-Ghaeilge mar réiteach radacach ar cheist an seachadadh idirghlúine agus úsáid laethúil na Gaeilge.

Bearta radacacha a bhí ar intinn ag Ó Cadhain, rud a spreag an cur chuige agus na buanna a bhain Gluaiseacht Cearta Sibhialta na Gaeltachta amach sna seachtóidí agus ochtóidí.

—

Housing Issue Highlighted at Máirtín Ó Cadhain Commemoration

Misneach Dublin recently held a commemoration for Máirtín Ó Cadhain in Mount Jerome Cemetery, as the organisation has done for a number of years now. Great heroes of republicanism are honoured regularly, and it is high time that the same be done for the great heroes of the Irish language such as Ó Cadhain.

This is not done for ceremony alone, but to bring Ó Cadhain’s vision to mind and to act accordingly. As Misneach’s Secretary, Kerron Ó Luain, noted at the commemoration, the vision of reconquest that connects the Irish language with other material struggles is still entirely legitimate. And of course, the foundations of that ideology can be adapted to the present day as we move toward the New Republic.

Ó Cadhain’s analysis was precise, especially on the issue of the Gaeltacht. Pat Ó hÍomhair read an excerpt Ó Cadhain wrote about the death of ten migrant labourers from Achill in Scotland in 1937. It was the social system — a capitalist system — that caused the emigration which drove the migrants out of the Gaeltacht to other places in order to sustain themselves.

Ó Luain noted that the same system is still killing the Gaeltacht — “capitalism is killing the Gaeltacht,” a motto Misneach has held since the organisation was founded. The truth of that is clear in the current state of the housing crisis. Essentially, the government is not willing to intervene in the capitalist housing market in the Gaeltacht.

The government is duping campaigners — pretending to be interested in resolving the crisis. Statements are issued about “exploring possibilities” of giving Údarás na Gaeltachta a role in solving the problem and so forth, which means that some research will be carried out that will take several years, recommendations will be made, and then left aside.

It is clear that nothing is intended but endless delay and flattery. One need only look at the housing crisis in general.

The government has been issuing empty promises for over ten years while the crisis worsens year after year. For that reason, creativity is needed in the approach in order to bring the matter to a head.

There are examples in history — in the history of the Gaeltacht — from which lessons can be drawn. For example, the people of Ráth Chairn achieved a major victory regarding housing in the mid-1970s after they occupied a house in the area. In Dún Chaoin, in 1970/71, the community succeeded in saving their school because they continued using it regardless of the government’s intention to close it. Polite lobbying in boardrooms will always have only limited results.

There must also be both moderate and radical demands among the proposals to resolve the crisis. Clodagh Ní Mhurchú read an excerpt from Ó Cadhain’s pamphlet Gluaiseacht na Gaeilge Gluaiseacht ar Strae, in which he called for All-Irish Housing as a radical solution to the issue of intergenerational transmission and the daily use of Irish.

Radical measures were what Ó Cadhain had in mind, which inspired the approach and achievements of the Gaeltacht Civil Rights Movement in the 1970s and 80s.

Cén tábhacht atá leis an sráidbhaile beag, Coill Dubh, i gCo. Chill Dara i gcomhthéacs an éilimh do #LonnaíochtaíLánGhaeilge?

Why is the small village of Coill Dubh, Co. Kildare, significant in terms of the demand for housing for Irish speakers?

Translation of the video text below:

We are in a small estate in Whitehall, Dublin. This was the site of Ireland’s first attempt to establish all-Irish housing with the founding of Páirc na Gaeltachta in the late 1920s.

A group called An Ghaedhealtacht launched the project, with Seán Ó Cuill as a key figure. Writing in the Irish-language paper Fáinne an Lae in 1924, he stated the group’s aim: to build a small Irish-speaking town. Linguistic rules would apply, and the goal was to construct 100 houses for Irish speakers.

By 1926, Dublin City Commissioners granted 15 acres for the scheme on condition of rent payment. An initial 10 houses were planned. The project was officially launched in 1928, with Risteard Ó Maolchatha of the conservative Cumann na nGaedheal party laying the foundation stone on St. Patrick’s Day. He envisioned:

“80 houses, a church, two schools, a playing field, a hall, a theatre, and a cinema.”

By 1929, families had moved in, but hope quickly turned to despair due to a lack of state support. The housing association requested roads, but when the City Council built them, they forced the group to relinquish their lease.

Land beside the estate was allocated not to them but to another housing body, Cumann Tithíochta an Státseirbhísigh. English-speaking housing surrounded them, absorbing the Irish speakers.

What does this all reveal? It shows that even in the 1920s, the Irish state was not serious about all-Irish housing or decolonization at the community level. The Department of Finance opposed the language, and real investment never materialised. Irish was used as a conservative symbol by the state, not as a revolutionary tool to reshape daily life and culture.

This pattern has continued: the Gaeltacht, Gaelscoileanna, and community organizations have suffered from chronic underinvestment by Dublin governments. The Irish-speaking community must act from the grassroots up—embracing civil disobedience and the militant spirit of the Gaeltacht Civil Rights Movement.

Polite political lobbying has failed. We need new all-Irish towns in the Gaeltacht and Irish-speaking estates and apartment blocks in our cities.

All-Irish Housing NOW!

Tá foireann eagarthóireachta Mionlach, irisleabhar Misneach, anois ag lorg ábhar d’eagrán #16 den iris. Glacfar le hailt ar chúrsaí Gaeilge, polaitíocht, cúrsaí cultúrtha agus sóisialta, an eacnamaíocht, agus mar sin de. Fáilteofar ach go háirithe roimh ábhar cruthaíocht, filíocht, prós agus ealaíon.

Más spéis libh ábhar a sheoladh isteach, seolaigí é chuig eolas@misneachabu.ie. Is é an spriocdháta d’ábhar ná an 30ú Samhain.

Bhí rath maith ar díolachán eagrán #15, ach seans go bhfuil roinnt cóipeanna fós ar fáil sna siopaí agus sna hionaid seo a leanas:

Connacht

Béal an Daingin (Costcutter), Ceantar na nOiléan

An Cheathrú Rua (Eurospar), Conamara

Bell Book & Candle, Cathair na Gaillimhe

Charlie Byrnes, Cathair na Gaillimhe

Kenny’s, Cathair na Gaillimhe

Laighean

Siopa Leabhar, Sráid Camden, BÁC

Siopa Leabhar Uí Chonghaile, Barra an Teampaill, BÁC

Peadar Browns, Sráid Chlann Bhreasail, BÁC

Siopa Ráth Chairn, Co. na Mí

Red Books, Co. Loch Garman

The Village Bookshop, Tír an Iúir, BÁC

Mumhain

Rebel Reads, Cathair Chorcaí

Caifé Liteartha, An Daingean, Co. Chiarraí

Leac a Ré, An Daingean, Co. Chiarraí

Celtic Bookshop, Cathair Luimní

Spar na Rinne, An Rinn, Co. Phort Láirge

Ulaidh

An tSeanBheairic, An Fál Charrach, Co. Dhún na nGall

Muineacháin le Gaeilge, Baile Mhuineacháin

Gaelphobal an Cabháin, Co. an Chabháin

Siopa Néill Ruaidh (Eurospar), Gort an Choirce, Co. Dhún na nGall

Ceathrú Póilí, An Cultúrlann, Béal Feirste

Cultúrlann Uí Chanáin, Cathair Dhoire

Aonach Ard Mhacha, Cathair Ard Mhacha

An Croí Caifé, Carn Tóchair, Co. Dhoire

Siopa 16, Dún Geanainn, Co. Thír Eoghain

Tugann an t-údar agus staraí Aindrias Ó Cathasaigh léargas den chéad scoth ar shaol Mháirtín Ó Cadhain agus an gaol a bhí aige leis an ngluaiseacht agus idé-eolaíocht Poblachtánach.

—

Author and historian Aindrias Ó Cathasaigh provides an excellent insight into the life of Máirtín Ó Cadhain and his relationship with the Irish Republican movement and ideology.

Labhair Rúnaí Misneach, Kerron Ó Luain, ar Tús Áite ar RnaG le déanaí faoin ngéarchéim tithíochta.

Dhírigh sé ar an róbhéim atá ann i measc lucht ceannasaíocht stát na Sé Chontae Fhichead agus eacnamaithe an ESRI ar idé-eolaíocht an phríobháidithe.

Ní leigheasfar an ghéarchéim má leanann an stát ar aghaidh ag brath ar fhorbróirí príobháideacha agus creach-chistí chun tithíocht a sholáthar.

Is gá athrú ó bhonn i dtaobh an tsoláthair tithíochta agus díriú ar mhúnla na Tithíochta Poiblí Uilíoch a fheictear i dtíortha eile.

—–

Misneach Secretary, Kerron Ó Luain, recently spoke on Tús Áite on RTÉ Raidió na Gaeltachta about the housing crisis.

He highlighted the excessive reliance among the leadership of the Twenty-Six County state and ESRI economists on the ideology of privatisation.

The crisis will never be solved if the state continues to depend on private developers and vulture funds to provide housing.

A fundamental shift in housing provision is needed, focusing on the model of Universal Public Housing seen in other countries

Rugadh Simón Bolívar 242 bliain ó shin ar an 24 Iúil 1783. Ba cheannaire míleata agus polaitiúil é Bolívar as Veiniséala agus bhí sé go mór chun cinn i streachailt Mheiriceá Laidinigh ar son saoirse ó réimeas coilíneach na Spáinne.

Tugadh an t-ainm El Libertador (an Fuascailteoir) air de bharr go raibh lámh lárnach aige i saoirse a bhaint amach do chuid mhór de thuaisceart Mheiriceá Theas, lena n-áirítear a thír dhúchais féin, Veiniséala, chomh maith leis an gColóim, Eacuadór, Peiriú agus an Bholaiv, a ainmníodh in ómós dó.

Rugadh do chlann shaibhir Criólach i Caracas é, ach cailleadh a bheirt tuismitheoirí agus é óg. Seoladh chun na hEorpa é agus é ina dhéagóir chun go gcuirfí oideachas air.

Agus é ann chuaigh smaointe Ré na hEagnaíochta agus corónú Napoléon go mór i bhfeidhm ar a fhealsúnacht pholaitiúil. Fad is a bhí sé sa Róimh in 1805 thug sé gealltanas a thír a shaoradh ó réimeas na Spáinne. 

D’fhill Bolívar ar Veiniséala in 1807 agus roimh i bhfad bhí sé bainteach le gluaiseacht na saoirse ann. In 1810, d’fhógair réabhlóidithe i gCaracas saoirse agus thosaigh Bolívar ag eagrú i dtreo feachtas míleata.

In ainneoin gur chaill sé roinnt mhaith cathanna agus go raibh air dul ar deoraíocht, chun na hIamáice agus Háítí go háirithe, d’fhan sé dílis don chúis i gcónaí. Tháinig cáil air de bharr a thiomantais don chúis.

Bhain Bolívar bua mór amach nuair a chuaigh sé thar na hAindéis agus fuair a airm an ceann is fearr ar fhórsaí na Spáinne in Granada Nua (an Cholóim sa lá atá inniu ann), rud a chabhraigh saoirse a bhaint amach do Veiniséala, an Cholóim agus Eacuadór.

Aontaíodh na críocha seo i stát amháin, Gran Colombia, agus Bolívar ina uachtarán air. Ba é an fhís a bhí ag Bolívar feidearálacht aontaithe de phoblachtaí uile Mheiriceá Laidinigh a bhunú, ar mhúnlú cosúil leis na Stáit Aontaithe, ach ba dheacair an sprioc sin a bhaint amach de bharr scoilteanna inmheánacha agus iomaíocht eatarthu.

Bhí ról lárnach ag Bolívar i saoradh an Pheiriú ón Spáinn, áit ar throid a fhórsaí taobh le ceannaire eile mór le rá ar son na saoirse, José de San Martín. In 1825 chabhraigh Bolívar bunreacht na Bolaive a scríobh.

In ainneoin a éachtaí míleata, níor éirigh le Bolívar na poblachtaí nua a aontú go polaitiúil. Cáineadh é as a stíl cheannasaíochta thiarnúil. Chreid sé féin go raibh gá le bheith dian chun ord a choinneáil agus bhí sé i gceannas ar Pheiriú agus Gran Colombia mar dheachtóir ar feadh seala.

In 1828, tháinig sé slán ó iarracht feallmharaithe i mBogotá, ach níorbh fhada go bhfaigheadh sé bóthar agus a chumhacht ag dul i léig. In alt leis a scríobhadh in 1858 dár teideal Bolívar y Ponte rinne Karl Marx léamh criticiúil ar Bholívar.

Cé go raibh bá aige do ghluaiseachtaí saoirse Bolívar, cháin sé an fear é féin mar léiriú ar an mBonapartachas, a bhí frithdhaonlathach agus a thaobhaigh le leas na héilítigh.

Agus é ag fulaingt ón eitinn agus lagmhisneach tagtha air de bharr cúrsaí polaitiúla, d’éirigh sé as an uachtaránacht in 1830.

Bhí sé i gceist aige filleadh ar an Eoraip ar deoraíocht, ach bhásaigh sé ar an 17 Nollaig 1830 in Santa Marta sa Cholóim agus é 47 bliain d’aois, é tréigthe nach mór ag na poblachtaí a raibh lámh lárnach aige ina saoirse a bhaint amach.

Cuimhnítear ar Simón Bolívar mar laoch náisiúnta i go leor stát i Meiriceá Theas.

Cé nár bhain sé amach a fhís d’aontacht Mheiriceá Laidinigh, tá tionchar ollmhór ag an smaoineamh sin ar thuairimí polaitiúla sna críocha sin go fóill, go háirithe i measc sóisialach agus lucht na heite clé a bhreathnaíonn ar an gcomhoibriú idir tíortha Mheiriceá Theas mar bhealach le dul in adharca le himpiriúlachas Mheiriceá ar an mór-roinn.

Murab ionann agus Marx, bhí dearcadh éagsúil ag Hugó Chávez, iar-Uachtarán sóisialach Veiniséala, ar Bolívar, nuair a dúirt sé gurb é a bhí ann ná

“ceannaire na réabhlóide sóisialta, ceannaire réabhlóid na ndaoine, agus ceannaire na réabhlóide stairiúla”.

Maidin an 10 Iúil 1927 lámhachadh Caoimhín Ó hUigín, an tAire Dlí, agus é ar a bhealach go ar Aifreann i mBaile an Bhóthair, Baile Átha Cliath. Ba ag baint díoltas amach ar son Ruairí Uí Conchúir, Liam Uí Maoilíosa, Risteáird Baróid agus Sheosaimh Mhic Giolla Bhuí, ceannarí na nÓglach in aghaidh an Chonartha, a cuireadh chun báis ar an 8 Nollaig 1922. 

Chinn rialtas an tSaorstáit na fir a chuir chun báis i ndiaidh d’Óglaigh frith-Chonartha beirt Teachtaí Dála a mharú an lá roimhe sin.

Cé go raibh drogall ar Ó hUigín na ceannairí a chuir chun báis ar dtús, thug sé cead an beart a dhéanamh de bharr gur chreid sé gur rud riachtanach a bhí ann chun an stát nuabhunaithe a chosaint. Dár ndóigh, táthar den tuairim gur ag déanamh obair na himpireachta a bhí sé i gcur faoi chois na coda ba radacaí de ghluaiseacht na Poblachta.

Ba chairde móraiad Ruairí Ó Conchúir agus Ó hUigín. Sheas Ó Conchúir le Ó hUigín ag a phósadh an bhliain roimhe sin. Agus é ag tabhairt óráid don Dáil ar an lá a cuireadh na fir chun báis, chosain Ó hUigín beart an rialtais.

Mhaígh sé “gur deineadh é go fuarchúiseach agus d’aon ghnó”, nach raibh aon mhailís phearsanta i gceist, agus gur beart é a deineadh chun bonn daonlathach an stáit úir a chinntiú. Bhí Ó hUigín trína chéile i ndiaidh dó “ba chara liom duine de na fir seo” a rá agus b’éigean dó éirí as.

Cúig bliana ina dhiaidh sin ionsaíodh Ó hUigín mar gheall ar a ról i gcur chun báis a iar-chomrádaithe in 1922. Agus é ag siúl ina aonar d’ionsaigh trí ghunnadóir é.

Ba é an Garda Sáirsint Mac Suibhne an duine a chuala focail dheireanacha Uí Uigín. “Bhí mé ag siúl ar an mBóthar Trasna. Bhí triúr fear ag fanacht ar an gcúinne dom. Scaoil siad orm. Lean duine acu mé agus lámhaigh sé mé”.

Mhair sé roinnt uaireanta an chloig eile ach d’éag sé ansin, i ndiaidh dó a iarraidh ar a bhean maithiúnas a thabhairt dóibh siúd a mharaigh é.

Níor ciontaíodh éinne as an marú riamh, ach léirigh comhaid rialtais a scaoileadh bliantaí ina dhiaidh sin go raibh amhras faoi roinnt daoine. Ceapadh go raibh lámh lárnach sa mharú ag daoine cosúil le Mícheál Prís, Seán Ruiséil, agus Earnán Ó Máille.

Gabhadh Seán Mac Giolla Bhríde as an eachtra chomh maith, ach bhí sé in ann a fhíorú go raibh sé thar lear ag am an mharaithe.

Bhí amhras faoi Éamon de Valera agus Proinsias Mac Aogáin, a bheadh i gceannas  ar Fhianna Fáil ar ball, gur ghlac siad páirt sa mharú.

Thug Ó hUigín rabhadh faoi de Valera agus é i mbéal an bháis, “Abair le mo chomrádaithe a bheith ar a bhfaichill faoi (de Valera) sa saol poiblí … cuirfidh sé i gcéill chun leas a bhaint as laige na ndaoine”

Ní go dtí 1985, nuair a labhair iarcheannaire na nÓglach, Anraí de Faoite, leis an Irish Press, gur nochtadh ainmneacha na ndaoine a mharaigh Ó hUigín: Liam Mac Fhionnáin, Giolla Easpaig Ó Dúghaill agus Tadhg Mac Cochláin. Dúirt de Faoite gur admhaigh Mac Fhionnáin gur mharaigh an triúr Ó hUigín mar dhíoltas as a ról i mbearta 1922.

“Agus é mar aire dlí, d’ordaigh sé iar-chomrádaithe a dhúnmharú”, a dúirt de Faoite, “b’in an fáth gur maraíodh é”.

Maireann muid go fóill in Éirinn le cinneadh Uí Uigín agus Uí Choileáin frith-réabhlóid a chur ar bun agus a gcomrádaithe a chuir chun báis – an Ghaeilge sna Gaeltachtaí ag creimeadh, an tír fós roinnte ina dhá chuid, agus smacht ag lucht an rachmais, thuaidh agus theas, ar pholasaithe sóisialta agus eacnamaíochta.

Rugadh Clara Zetkin ar an 5 Iúil 1857 in Wiederau sa Ghearmáin. Cuimhnítear go minic ar Zetkin mar bhunaitheoir Lá Idirnáisiúnta na mBan, ach tá oidhreacht i bhfad níos leithne ná sin aici. Ba Mharxach díograiseach í agus an aidhm aici gach oibrí a shaoradh ón gcaipitleachas.

D’fhág a gníomhaíocht, teoiric agus obair pholaitiúil tionchar buan agus tá cearnóga, sráideanna agus leachtanna ar fud na Gearmáine a dhéanann comóradh ar a cuid éachtaí.

Bhí tionchar ag Zetkin go hidirnáisiúnta. In 1889, bhí sí ar choiste eagraithe an Dara Idirnáisiúnta. In 1907, bhunaigh sí an chéad rannóg do mhná sa Dara hIdirnáisiúnta agus ghlac sí ról mar Ard-Rúnaí air.

Bhí lámh lárnach aici an bhliain chéanna i gcéad Chomhdháil Idirnáisiúnta na mBan Sóisialach a reáchtáladh in Stuttgart. Mhol sí go gcuirfí Lá Idirnáisiúnta na mBan ar bun ag comhdháil i gCóbanhávan. Ar an 11 Márta an bhliain dár gcionn, 1911, ghlac os cionn milliún duine páirt i léirsithe ar son na mban ar fud na hEorpa.

Bhí Zetkin lárnach sa Pháirtí Sóisialach Daonlathach (SPD), ach ghlac sí ballraíocht sa Pháirtí Sóisialach Daonlathach Neamhspleách (USPD), de bharr gur thacaigh an SPD leis an gCéad Chogadh Domhanda.

Bhí sóisialaithe ar fud na hEorpa i gcoinne an chogaidh, dár ndóigh, óir is éard a bhí ann ná lucht oibre na dtíortha éagsúla ag déanamh slad ar a chéile ar mhaithe le lucht an rachmais, rud a tháinig go hiomlán salach ar an dlúthpháirtíocht idirnáisiúnta.

Bhí scil ar leith ag Zetkin mar eagraí agus ról aici in eagrú freasúra don chogadh. D’eagraigh sí comhdháil frithchogaidh ban i mBeirn na hEilvéise in 1915 agus gabhadh í roinnt uaireanta de bharr a gníomhaíochta.

Sa bhliain 1919 bhí Zetkin ina comhbhunaitheoir le Páirtí Cumannach na Gearmáine (KPD) agus bhí sí mar ionadaí de chuid an pháirtí sa Reichstag go dtí gur chlis ar Phoblacht Weimar.

Idir 1921-33, shuigh sí ar choiste feidhmeannach an Tríú Idirnáisiúnta agus d’fhreastail sí ar bhonn rialta ar chomhdhálacha an Dara hIdirnáisiúnta, áit a raibh sí ina haistritheoir go minic.

B’eagraí agus scríbhneoir cumasach Zetkin chomh maith, agus d’imir sí ról lárnach i múnlú na teoirice sóisialaí feiminí. B’údar inspioráide do Zetkin scríbhneoireacht Frederick Engels agus  August Bebel, a scríobh Women and Socialism.

D’fhorbair Zetkin a chuid smaointe féin ar an ábhar agus í ag tarraingt ar thobar na scríbhneoirí a chuaigh roimpi, an tátal aici nach bhféadfaí an sóisialachas a chur ar bun gan rannpháirtíocht ó mhná an lucht oibre.

Ag Comhdháil Gotha de chuid an SPD in1896 d’fhógair sí:

‘Is i gcomhpháirt le mná prólatáireacha amháin a bhainfear amach an sóisialachas’.

Chreid sí go raibh dúshaothrú á dhéanamh ar fhir agus mná araon, agus, dá bharr sin, gurb éigean dóibh seasamh gualainn ar ghualainn sa streachailt.

Leag sí béim ar ról na mban mar mháithreacha i sochaí sóisialach, shamhlaigh sí gur oideachasóirí agus páirtithe a mbeadh iontu, ach rinneadh cáineadh uirthi dá bharr.

Mar sin féin, b’abhcóide láidir í ar son an oideachais do mhná agus chuir sí peann le pár in 1899 chun The Student and the Woman a scríobh. Paimfléid ab ea é inar áitigh Zetkin go gcuirfeadh rochtain ar an oideachas do mhná leis an deis a mbeadh acu iad féin a shaoradh agus a róil mar mháithreacha agus saoránaigh a neartú.

Rinne Zetkin idirdhealú idir an sóisialachas feimineach agus gluaiseachtaí na mban rachmasach. Bhí bá áirithe aici le mná den mheánaicme a bhí ag streachailt ar son a gceart, ach dhiúltaigh sí don fheimineachas liobrálach mar nach ndeachaigh sé in adharca leis an gcaipitleachas.

Chreid sí nach raibh gluaiseacht na sufraigéidí, a bhí dírithe ar leasaithe dleathúil, radacach go leor; do Zetkin ba ghá struchtúir na haicme a bhaint anuas chun saoirse iomlán do mhná a chinntiú.

Cé go ndearna sí anailís ghéar ar chúrsaí trína shaol, measann roinnt nach raibh sí géar go leor ar an Stailíneachas agus í ag dul in aois.

Cosúil le go leor réabhlóidithe ag an am bhain sí dóchas ón Aontas Sóivéadach, cé go raibh fadhbanna inmheánacha ann nár bhain go díreach le hiarrachtaí an Iarthair an bonn a bhaint de.

Ba de chúlra meánaicmeach í Zetkin í féin. B’iníon múinteora í, agus bhí sí i mbun traenála chun a bheith ina máistreás sular ghlac sí ballraíocht le Páirtí Sóisialach na nOibrithe in 1878, agus scar sí óna gclann dá bharr.

Cuireadh dlíthe frithshóisialacha i bhfeidhm agus b’éigean di teitheadh chuig Zurich agus ansin chuig Páras na Fraince, áit ar bhuail sí lena páirtí, Ossip Zetkin. I ndiaidh a báis, thóg sí a dhá pháiste in Stuttgart. Phós sí Georg Zundel, a bhí 18 mbliana níos óige ná ní, ach scar siad in 1927.

Chothaigh sí nasc láidir intleachtúil le Leinín in 1907 agus léiríonn an comhfhreagras eatarthu go raibh meas acu ar a chéile. B’éigean di an Ghearmáin a fhágáil in 1933 nuair a tháinig na Naitsithe i réim in 1933. Básaíodh sa Rúis í in aois a 75.

Ba réabhlóidí fuinniúil agus dochloíte í Zetkin a dhiúltaigh do chur chuige na leasuithe agus a throid gan staonadh i gcoinne an fhaisisteachais agus an chaipitleachais. Tá tionchar mór ag a hanailís ar shaoirse na mban tríd an sóisialachas go dtí an lá atá inniu ann.

I ndiaidh chliseadh na reibiliúnach ag Ros Mhic Thriúin agus Cnoc Fhiodh na gCaor bhí deireadh le Poblacht Loch Garman na nÉireannach Aontaithe a bunaíodh i mBealtaine 1798 agus a mhair trí seachtaine. Thiocfadh athrú ar an gcineál cogaíochta ina dhiaidh sin.

Ní bheadh an bhéim chéanna ar chathanna móra. Chreid ceannairí i dtuaisceart an chontae go bhféadfaí leanúint ar aghaidh leis an treallchogaíocht agus máirseáil isteach i gcontaetha eile chun iad a athneartú agus a spreagadh i dtreo éirí amach in athuair. Bhí trí cholún mhóra reibiliúnach ag feidhmiú sa cheantar le linn na tréimhse seo. 

Chuaigh ceann de na colúin seo, ina raibh thart ar 1,000 fear, agus roinnt ban agus páistí, i dtreo Charn an Bhua i gCo. Chill Mhantáin. Bhí fórsaí na Breataine sa tóir ar an gcolún agus b’éigean do na ceannairí, an Ginearál Joseph Holt, agus Denis Taaffe, an treo ina raibh siad ag dul a athrú de shíor chun an dallamullóg a chuir ar fhórsaí na corónach.

Ar an mbealach chuig sléibhte Chill Mhantáin, áit a chreid Holt a bheadh níos sábháilte, d’ionsaigh agus mharaigh marcshlua de chuid fgórsaí na corónach buíon sealgaireachta na reibiliúnach. 

Thuig na húdaráis Bhriotanacha go raibh baint ag an mbuíon sealgaireachta leis an mórcholún. Réitíodh 200 trúpa, ina measc dragúin, trí bhuíon de na gíománaigh, agus marcshlua na mBriotanach Ársa, marcshlua as an mBreatain Bheag a raibh dhrochcháil orthu le linn an éirí amach as a mbrúidiúlacht. Bhailigh na trúpaí thart ar Mhóin na Saighead le dul sa tóir ar na reibiliúnaigh.

Ach fuair na reibiliúnaigh radharc ar fhórsaí na Breataine. Bhog fórsa de na reibiliúnaigh chun cinn go baile fearainn Bhaile Eilís chun luíochán a réiteach. Roghnaíodh láthair ar an mbóthar a bhí díreach i ndiaidh casadh sa bhealach, agus a raibh díoga agus ballaí eastáit arda ar an dá thaobh de. Cuireadh vaigíní mar bhac ar an mbóthar agus gearradh pointí iontrála sna díoga.

Sheas formhór na reibiliúnach taobh thiar de na vaigíní agus in aice na mballaí agus na ndíog. Sheas buíon i bhfad níos lú acu os comhair na mbaracáidí chun fórsaí na corónach a mhealladh isteach sa luíochán.

Nuair a chonaic fórsaí na corónach an dream beag reibiliúnach os a gcomhar, thug siad ruathar fúthu agus iad den tuairim nach raibh ann ach cúlgharda an mórcholúin. Ach nuair a tháinig siad chomh fada leis an gcasadh sa bhealach scaoileadh baráiste urchar orthu agus ní raibh siad in ann éalú agus na reibiliúnaigh ar gach taobh.

De réir mar a tháinig tuilleadh den mharcshlua brúdh iad siúd a bhí chun tosaigh i dtreo na reibiliúnach agus ní raibh siad in ann éalú, rud a rinne éasca d’fhir na bpící iad a mharú.

Theith roinnt de na Briotanaigh agus gíománaigh thar na díoga, ach lean na reibiliúnaigh iad agus mharaigh siad iad sna páirceanna máguaird. San iomlán, maraíodh thart ar 60 de na Briotanaigh, dhá oifigeach ina measc, gan aon bhás ar thaobh na reibiliúnach. 

Baineadh geit as na húdaráis i gCaisleán Bhaile Átha Cliath, a ghlac leis go raibh deireadh iomlán leis na reibiliúnaigh i ndiaidh Chnoc Fhiodh na gCaor, nuair a chuala siad faoin mbua i mBaile Eilís. Rinne siad beag is fiú de thuairiscí faoin mbua agus cuireadh líon na dtrúpaí a cailleadh faoi cheilt.

D’aithin na húdaráis go mbeadh Cill Mhantáin ina láthair lárnach nua den éirí amach agus bogadh trúpaí ann agus iad ag súil go mbeadh feachtas úr le troid ann.

Lean roinnt de na colúin ar aghaidh ag máirseáil trí Chúige Laighean, ach cliseadh orthu i gCo. na Mí agus i dTuaisceart Bhaile Átha Cliath, i mBaile Bachaille ar an 14 Iúil, Lá Bastille.

Ag breathnú siar ar an méid a thit amach agus é ag scríobh a chuimhní cinn de 1798 sna 1850í, chuir sé as do Miles Byrne, ceannaire óg de chuid na reibiliúnach a throid sna Cogaí Napoléonacha ar ball, nach ndeachaigh na reibiliúnaigh i muinín na treallchogaíochta níos luaithe.

Dár leis an staraí Daniel Gahan, ‘ar deireadh seans gurb é sin an chúis gur chlis orthu’. Léirigh Cath Bhaile Eilís, agus gníomhaíochtaí Mícheál Uí Dhuibhir i sléibhte Chill Mhantáin in 1798 agus i dtú 1799, go bhféadfadh rath éigin a bheith ar an treallchogaíocht. Faraor, ní go dtí aimsir Chogadh na Saoirse (1919-21) a cuireadh i bhfeidhm go héifeachtach í arís.